5 x faalangst

Ik begeleid studenten (1)

Ik begeleid studenten. Juist nu. Alles komt aan het licht zeggen ze weleens, toch? Hoe lang kun je de boel voor de gek houden? Ik begeleidde een stagiaire, ze zat in het buitenland. Maar ik kreeg geen hoogte van haar, ze slipte er tussendoor… Terwijl ik van andere studenten regelmatig een update kreeg over de gang van zaken, inhoudelijk en procesmatig, deed zij het af met een enkel telefoontje en probeerde haar uitstelgedrag te verbloemen met mooi weer praat. Maar tussen de regels van haar opdrachten door las ik de signalen: stress, ballen in de lucht houden en haar ingeleverde werk was onder de maat. En telkens haar nederige excuses aan mij alsof ik de Koningin was. Maar het maakt mij niks uit wanneer je wat inlevert. Als het maar goed is en dan krijg je het cijfer waar je zo hard voor gewerkt hebt. De studente is inmiddels weer terug in Nederland, ze is ongelukkig. We hadden een gesprek. Ze kon er niet meer onderuit. In haar eentje op een kamer, haar huisgenoten vertrokken naar thuis-thuis of een vriendje, druilerig weer… dan word je met jezelf geconfronteerd. Of met mij ;-0 gelukkig confronteer ik met liefde. We spraken over please gedrag, je kop in het zand steken, dyslexie en zo meer... ‘Maar weet je’, zei ik: ‘het moet er uit, uit je systeem, net als een voedselvergiftiging, komt het er niet aan de achterkant uit dan wel aan de voorkant’. Ze kon er om lachen. Ze was opgelucht. Ze was blij dat ik haar niet had opgegeven. Waarom zou ik ook. Ze was even vergeten dat er niks mis is met haar, ik heb haar daar alleen maar aan herinnerd. Volgende week is het vakantie, ‘dan wil ik geen opdrachten van je zien’, zei ik, ‘word eerst maar gezond en neem daar de tijd voor’. 

Tussen de buien door is het altijd droog! (2) 

Het zou er eentje van Cruijff kunnen zijn, maar Robert kwam met deze quote, de eigenaar van het pannenkoekenhuisje waar ik doorgaans mijn koffie haal tijdens mijn boswandeling. Als het even kan begin ik zo de dag. Dat laat ik meestal niet van het weer af hangen. Ik moest onmiddellijk denken aan de momenten tijdens mijn werk dat mensen in een emotie schieten. Mijn idee is altijd de ander naar een hoger plan te begeleiden, next level, maar alleen in dat tempo dat past. Met zachte kracht en tactvol confronterend als dat nodig is. Ik kijk naar wat wel mogelijk is, wat er al wel goed gaat. Als daar een huilbui voor nodig is, dan wacht ik tot het weer droog is: tussen de buien door is het altijd droog namelijk. Dan komen de pareltjes boven drijven. De drup die aan het blad blijft hangen waar het zonlicht een kristalletje van schijnt. Daar werk ik mee. 

Een positief zelfbeeld (3)

Een student die ik coach van faalangst naar een Positief Zelfbeeld. We hadden het over: Hoe doet iemand met een Positief Zelfbeeld? “Dan kom ik naar voren”. Hoe mooi is dit beeld, daar zit authenticiteit in en kracht, beweging en zelfvertrouwen. Wie ben je als je een Positief Zelfbeeld hebt? “Iemand die een andere jurk aantrekt!” Dat bedenk je niet, dit ontstaat. Het is het sprankje hoop en de parel; het licht waar ik mee werk. Hoe ging het? vraag ik tijdens de volgende afspraak.  De toets maandag ging heel goed! Ik had geen doemscenario in mijn hoofd, alleen de normale stress en spanning. Ook heb ik geen paniek aanval gehad, de docent was ook blij verrast.

Faalangst vs Potentie ;-) (4)

Oké nog eentje dan, over een parel, 'de mythe van de parel en de zee'. Ik schreef het gedicht toen ik 19 was voor het 'doe maar dicht maar' festival.  Je kunt hier volledig je eigen interpretatie op los laten, doe dat vooral. maar het gaat ook over de klem die je jezelf oplegt en de bevrijding die het geeft als je dat opgeeft, oftewel:  

Welke potentie ligt hier verscholen

om in de toekomst zich kenbaar te mogen maken?

Bonkende golven op de kade van de zoete zomer zon.

Bruisend en hongerig maakt jouw zout mijn lippen droog.

Jouw schuimkoppen laten mij zweten in mijn oesterschelp.

Ik wil eruit, zwemmen in jou, mijn zee.

Langs elke zijde echoot jouw gestalte

als een schaduw mij vergezellend, maar

wil ik zoete troost van jou, dan

schuurt mijn gezicht

over een ruwe huid van stenen.

En, geen schelp is mijn bagage meer 

slechts een paspoort voor het paradijs.

Wat zet jij er tussen (5)

Van je huidige situatie (HS) naar je gewenste situatie (GS). Was het maar zo gemakkelijk, vaak zetten we er onderweg iets tussen en komen we niet verder. Soms om de boel te saboteren, het is namelijk veel te spannend om het einddoel wel te halen. Veelal is de blokkade onbewust.  De oefening die ik dan regelmatig doe met cliënten is de volgende:

Denk nog eens aan je hulpvraag … noteer die op een blaadje. Of neem een overtuiging, eentje die saboteert, meestal is dat een niet helpende gedachte.

Stap 1) telkens verander je iets in de zin op je blaadje

(je kunt een woord aanpassen of een woord weglaten)

Stap 2) ga bij jezelf voelen wat dat doet

Herhaal dit, totdat het klopt.