Ervaringen van cliënten

Het was net of de ziel van mijn lever niet was ingedaald maar wel via een navelstreng aan de lever was verbonden. Mijn ziel zweefde in de vorm van een walvis boven mijn lever. Vervolgens heb ik de lever gevraagd om zich te openen,  zich open te stellen voor zijn ziel. Mijn lijf, de drager van de ziel stelde zich ontvankelijk op en de walvis daalde in. Duidelijk werd dat na indaling de functie van de lever ineens helemaal op orde was (later op een tekening kreeg ik precies dat te zien wat ik tijdens de sessie ook had ervaren, dus wist ik dat het klopte). Levertraan, de tranen van de ziel… alles werkte. Ook de verbinding met de milt was in orde. Vervolgens keken we bij de galblaas, dat was één grote vesting. Een oud kasteel met vestinggracht met daarin dikke zware drab en modderwater, toxisch (gifgroen en zwart). Puntige speren en zwaarden staken uit de drab omhoog. Dat is niet best. Ik ben onder de indruk. Wat is er nodig? Zonne energie van de bron en liefde vanuit het hart, ook een waterval met helder stromend water uit de Zwitserse bergen dat het modderwater schoonspoelt, groene energie. Dan gaan de soldaten met hun blote voeten pootje baden in het schone beekje, het water is zo helder geworden dat je de vissen kunt zien zwemmen. 

Het voelt alsof mijn milt tegen de ribbenkast aangedrukt wordt helemaal tegen de zij aan, een stevige druk. De druk komt vanonder door de darmen en de nier verdrukt mee en door de lever die vanaf de zijkant ook samen perst. Ik voel heel weinig ruimte. Ik adem lang en diep, steeds dieper, dan komt er een draaiing, er volgt een ontlading. Tranen. En dan is mijn milt ineens een echt orgaan geworden, alsof ik er in 3d tegen aan kijk. Met een eigen plek. Met rondom vrij spel, speelruimte, nog wel met een vetlaagje (wat later heel normaal bleek te zijn, organen hebben vaker wat vet als een soort stootkussentje hoorde ik in de nabespreking maar dat wist ik toen nog niet). In mijn geval transformeerde het naar een warme bodywarmer die fungeerde als stootkussen). Er was een niet weten (de milt wist in de verdrukte versie niet wie het zelf was, plek was totaal ingenomen en opgeslurpt door de andere organen). Dat veranderde naar een weten en een bewustzijn. Uiteindelijk de verbinding (poortader) naar de lever herstelt. Veel vrienden gemaakt: hart (voor een beetje tlc), thymus (als gesprekspartner), nieren (een warm waterbed), darmen (trampoline) én zelfs de ribbenboog deed mee als afdakje om droog te blijven tijdens het buiten spelen. Afspraak gemaakt om af en toe eens samen met elkaar naar een leuke party te gaan (blotenvoetenfeest), in een opschrijfboekje de telefoonnummers genoteerd.  Wat een bijzondere sessie ;-)

Lymfeputjes gaven meteen toegang tot één grote poort (wat de holle ader bleek te zijn) maar ik zag het voor me als een soort slokdarm van een mini dino (beetje zoals in tekenfilm Zwelgje die als hij zijn zin niet krijgt, boos of angstig is, uitgroeit tot een reusachtige draak “als je begrijpt wat ik bedoel”). Deze slokdarm was open en schoon en ruim. In tegenstelling tot wat ik zo vaak heb ervaren (namelijk het kolenhok en benauwdheid). Kwaliteiten waren speels en wijs. De dino vroeg met zijn beweeglijkheid wel veel aandacht. Hij is later gaan zitten en hoefde toen niet meer zoveel. Alsof hij gehoord en gezien was. Thymus ik zag paarse rook om zwarte energie buiten te houden. We nodigden ridders uit bij de poort (o ja dit kan ook nog, tekenend voor mijn moeite met hulpvragen) zodat de paarse rook niet meer naar buiten gericht hoeft te zijn maar naar binnen gericht. Vorm en functie veranderen dan. Ik krijg ineens warme billen en achterkant van mijn benen wordt ook warm ik voel meer verbinding met mijn lijf. Vorm wordt als twee kipfilets, roze van kleur (ik weet dan nog niet dat de thymus er in het echt ook beetje zo uit ziet). Het heeft wel tijd nodig om even in te dalen. Stilte. Dan doet Marije een voorstel over de functie/taak van de thymus, daar heb ik weerstand op, ik wil geen opleider zijn (logisch gezien mijn werksituatie). Maar dan ben ik ineens geen opleider maar het opperhoofd in de vorm van een indiaan, die bij het kampvuur zit en een sigaar rookt en het overzicht houdt. Dat vind ik een prima idee. Ik krijg ook huiswerk mee: ik mag af en toe tegenover de wijze indiaan plaats nemen ook in kleermakerszit en dan bespreken we in gezamenlijkheid de strategie, we delen wijsheden, wisselen uit en doen ons best om de community zin te blijven voelen en voeden.